მე შურიანი ვარ.
მშურს ბევრი რამე...თეთრი, შავი ,ვარდისფერი თუ მწვანე შურით.თითქმის ყველანაირი შური განმიცდია.
ყველაზე მეტად იმ ხალხის მშურს ვისაც თავისი ფინანსური ცხოვრება მოგვარებული აქვს,მერე მათი ვინც თავისი პირადულის მოგვარება შეძლო.ყველაზე ნაკლებად კი, მათი მშურს ვინც წარმატებით გაართვა თავი სულიერი პრობლემების მოგვარებას,.ამას ავად თუ კარგად მეც ვახერხებ.
შავი ფერის შურით რომ არ დავტვირთო პოსტი,ერთ თეთრ შურზე მოგიყვებით:
მშურს ხალხის (ოღონდ თეთრი შურით),ვინც თავისი დროის სწორად ორგანიზებას ახერხებს,ვისაც საკმარისად სძინავს.ვისაც შეუძლია წუთების მიხედვით დაგეგმოს დღე.ადრე დაიძინოს, ადრე ადგეს,არსად დააგვიანდეს,
ცხოვრებაში თითზე(საკმარისია ხელის თითები) ჩამოსათვლელი მაქვს ისეთი მომენტები როცა არ მაგვიანდება.არა,უპასუხიმგებლო არ ვარ. უბრალოდ დრო მეხუმრება ცუდად და როცა მჭირდება, რომ დამელოდოს, მაშინ გარბის.აი ასეა...ჰოდა მშურს...
"Qui aimes-tu le mieux, homme énigmatique, dis? ton père, ta mère, ta soeur ou ton frère?
- Je n'ai ni père, ni mère, ni soeur, ni frère.
- Tes amis?
- Vous vous servez là d'une parole dont le sens m'est resté jusqu'à ce jour inconnu.
- Ta patrie?
- J'ignore sous quelle latitude elle est située.
- La beauté?
- Je l'aimerais volontiers, déesse et immortelle.
- L'or?
- Je le hais comme vous haïssez Dieu.
- Eh! qu'aimes-tu donc, extraordinaire étranger?
- J'aime les nuages... les nuages qui passent... là-bas... là-bas... les merveilleux nuages!"
Charles baudelaire
