L'arbre qui cache la forêt...ხე რომელიც ტყის დანახვაში გვიშლის ხელს...

მულტფილმი "სიზმარა" გახსოვთ?!ცუდი სიზმრებით გატანჯული მეფე?!მთელი სამეფო კარის სადარდებელი და საზრუნავი მეფის ღამეული კოშმარები იყო.მხოლოდ რამდენიმე წამით მოიცლიდა მეფე,გადახედავდა "დამნაშავეთა" სიას და დაუფიქრებლად  ყველას საკადრისს მიუზღავდა:"ამას სიკვდილი,იმას ჩამოხრჩობა!ამას სიკვდილი,იმას ჩამოხრჩობა!ამას სიკვდილი,იმას ჩამოხრჩობა!ამას სიკვდილი,იმას ჩამოხრჩობა!"...
რატომრაც ამ ბოლო დროს ეს ფრაზა მახსენდება ხშირად.ასე სხაპასხუპით ვაწებებთ ადამიანებს სახელებს,განაჩენიც ასე სხაპასხუპით გამოგვაქვს.
ის მოღალატეა!
ეს მესიაა!
ის  გარყვნილია!
ეს ღმერთია!
ის ბრძენია!
ეს შტერია!
ის ჯანდაბაა და ეს ოხრობაა!

დაუფიქრებლად ,ვირთხებით გაწამებული მეფესავით ზოგს სიკვდილს ვუსჯით,ზოგს დაცინვას,ზოგს ვწყევლით და ზოგს კიდევ ღმერთობისთვის ვიმეტებთ.

ჰოდა ამიტომ მუდამ ვირთხები გვესიზმრება,არ გვშველის არც სიზმარასთვის წართმეული სიზმრები,არც გარშემომყოფებისთვის ჩვენი უბედურების გადაბრალება.
როგორც ფრანგული ანდაზა ამბობს ტყის დანახვაში ხე გვიშლის ხელს,ჩვენ გვინდა დავინახოთ ტყე/საზოგადოება, ამიტომ დაუნდობლად ვწირავთ ხეს/ადამიანს.
ისე რა ადვილი იქნება ,როგორ დავისვენებთ და დავმშვიდდებით,ერთი წუთით რომ შევეშვათ ტყის ძებნას,ჩამოვაშოროთ ადამიანს ყველა წინასწარ მოფიქრებულ-მიწებებული სახელი,გავაუქმოთ ჩვენგან და სხვისგან  მინიჭებული განაჩენი და დავინახოთ,მოვუსმინოთ,ვიურთიერთოთ ადამიანთან ...

მერე ტყესაც დავინახავთ,მრავალფეროვან ტყეს...

ფრაგმენტი

რა მოხდა მერე?! აეტირა.
პრეზიდენტის წასვლის მერე მთელი საღამო ხუმრობით იხსენებდნენ თანამშრომლები ამ ამბავს.
“შენ რა გულჩვილი ყოფილხარ ქალო?!”….
“როგორ გყვარებია,ცოდნოდა მთლად უფროსად დაგნიშნავდა აქ,მარა რა იცი?! იქნება აწი დაგნიშნოს.” …
მის დანახვაზე ღიმილი ადგებოდა სახეზე,ზოგს გულწრფელი,ზოგს ცინიკური…დღის ბოლოსკენ ყველა ასეთი ღიმილი უკვე შემაწუხებელი გახდა და ახალი მომღიმარი სახის დანახვაზე ახლად განიცდიდა უხერხულობას…
რამ აატირა?!ამ მომღიმარმა ხალხმა არ იცოდა ამ ტირილამდე რა იყო       რამდენი გათენებულიღამე, წნევის წამალი  და დილით მაგიდაზე  დახვედრებული სამსახურიდან  გათავისუფლების  განცხადების  მოლოდინი…
რამდენჯერ დააწყო აზრები როგორ აეხსნა შვილიშვილისთვის სამსახურიდან თუ გაათავისუფლებდნენ,ის ისეთია ვერ მოატყუებ,მიხვდება რომ ბებია ალბათ კარგი ექიმი არ იყო და მაგიტომ გაუშვეს,მერე ამის მიწოდებულ თერმომეტრსაც აღარ ჩაიდებს,წამლის დალევაზე და ნემსის გაკეთებაზე ფიქრიც ზედმეტია.
ასე გავიდა მთელი ერთი თვე…გახსნის წინა დღესაც რომ არ დახვდა განცხადება მაგიდაზე,ცოტა მოეშვა…მეორე დღეს დილით რომ მივიდა და კვლავ არ დახვდა მაგიდაზე ფურცელი იეჭვა, რომ გადარჩა…მის დანახვაზე კი საბოლოოდ მიხვდა რომ თათულისთვის ისევ “ექიმი ბებოდ” დარჩებოდა და ატირდა…ზუსტად მაგ დროს შეამჩნიეს თანამშრომლებმაც და პრეზიდენტმაც…რატომ ტირიხართო?-შეეკითხნენ და მის მაგივრად თანამშრომელმა უპასუხა,აქამდე დაჩაგრულები ვიყავით და ეხლა სიხარულით აეტირაო…შეიძლება ესეც იყო, მაგრამ მთავარი “ექიმი ბებოობა “იყო…

ამბავი კაენისა

ყველაფერი დაიწყო ასე თუ დამთავრდა ასე,შეიძლება არც დაწყებულა და არც დამთავრებულა ახლაც ასეა და გრძელდება ასე….

ჯერ იყო ის…. ვისაც არ უნდოდა ,რომ ბოროტი ყოფილიყო,მაგრამ არ მისცეს საშუალება ყოფილიყო კეთილი…მას- მიწით ხელებდათხვრილს და ბალახის სუნიანს მუდამ ადარებდნენ ძმას, რომლის თმებიც რძის სურნელით იყო გაჯერებული…მერე დრო დადგა ვიღაც უნდა გაეწირათ და ის გაწირეს…უმოწყალოდ მოარგეს ბოროტის როლი.არავინ შეწინააღმდეგებია “მას”.მამას ძველი დანაშაულის გრძნობა სდევდა თან და იმ დროის ნოსტალგია გულს უწურავდა,როცა მარტო იყო…დედას კი ჯერ კიდევ ვაშლის ალერგია სტანჯავდა…

შეძახილმა ყველა ხე გაახმო ,ვაშლის ხის გარდა და ისიც გახდა მკვლელი-ძმის მკვლელი.ძმის სისხლი ცას შესწვდა,ცაზე კარი ღია დახვდა .ის კარი,რომელიც მისთვის არა და არ გაიღო…შეძახილმა ყველა ხე გაახმო… მას არ მისცეს უფლება ყოფილიყო კეთილი…