რა მოხდა მერე?! აეტირა.
პრეზიდენტის წასვლის მერე მთელი საღამო ხუმრობით იხსენებდნენ თანამშრომლები ამ ამბავს.
“შენ რა გულჩვილი ყოფილხარ ქალო?!”….
“როგორ გყვარებია,ცოდნოდა მთლად უფროსად დაგნიშნავდა აქ,მარა რა იცი?! იქნება აწი დაგნიშნოს.” …
მის დანახვაზე ღიმილი ადგებოდა სახეზე,ზოგს გულწრფელი,ზოგს ცინიკური…დღის ბოლოსკენ ყველა ასეთი ღიმილი უკვე შემაწუხებელი გახდა და ახალი მომღიმარი სახის დანახვაზე ახლად განიცდიდა უხერხულობას…
რამ აატირა?!ამ მომღიმარმა ხალხმა არ იცოდა ამ ტირილამდე რა იყო რამდენი გათენებულიღამე, წნევის წამალი და დილით მაგიდაზე დახვედრებული სამსახურიდან გათავისუფლების განცხადების მოლოდინი…
რამდენჯერ დააწყო აზრები როგორ აეხსნა შვილიშვილისთვის სამსახურიდან თუ გაათავისუფლებდნენ,ის ისეთია ვერ მოატყუებ,მიხვდება რომ ბებია ალბათ კარგი ექიმი არ იყო და მაგიტომ გაუშვეს,მერე ამის მიწოდებულ თერმომეტრსაც აღარ ჩაიდებს,წამლის დალევაზე და ნემსის გაკეთებაზე ფიქრიც ზედმეტია.
ასე გავიდა მთელი ერთი თვე…გახსნის წინა დღესაც რომ არ დახვდა განცხადება მაგიდაზე,ცოტა მოეშვა…მეორე დღეს დილით რომ მივიდა და კვლავ არ დახვდა მაგიდაზე ფურცელი იეჭვა, რომ გადარჩა…მის დანახვაზე კი საბოლოოდ მიხვდა რომ თათულისთვის ისევ “ექიმი ბებოდ” დარჩებოდა და ატირდა…ზუსტად მაგ დროს შეამჩნიეს თანამშრომლებმაც და პრეზიდენტმაც…რატომ ტირიხართო?-შეეკითხნენ და მის მაგივრად თანამშრომელმა უპასუხა,აქამდე დაჩაგრულები ვიყავით და ეხლა სიხარულით აეტირაო…შეიძლება ესეც იყო, მაგრამ მთავარი “ექიმი ბებოობა “იყო…
No comments:
Post a Comment