რვა
ციფრებმა და რიცხვებმა კი საერთოდ აზრი დაკარგეს მათთვის, ვინც ამ ომს შეეწირა.მათთვის მნიშვნელობა აღარ აქვს რა რიცხვით განმოისახება საქართველოს ამჟამინდელი ფართობი ,რამდენი წელია, რაც ქვეყანა დამოუკიდებელია,რამდენი დღე გავიდა მათი დაღუპვიდან... მორჩა...
შურს ვერ დაარქმევ იმ გრძნობას, რაც მათი ახლობლების მიმართ გამაჩნია,გაკვირვება,გაოცება ან თუნდაც გაოგნება, მაგრამ არა შური.არ მშურს, მათი ვისაც სამშობლო შვილზე,მამაზე,ძმაზე,შეყვარებულზე მეტად უყვარს.
შეიძლება ეს უბრალოდ სასოწარკვეთილი ადამიანის უკანასკნელ იმედია, რომ ამხელა მსხვერპლს გამართლება მოუძებნოს, ან მართლაც სამშობლოს უანგარო და უმიზეზო სიყვარული.
მაგრამ მე არ მშურს მათი,მაგრამ აღრფთოვანებული ვარ...
აღფრთოვანებული ვარ რომ მათ არჩევანის,თუნდაც იძულებითის, გაკეთება შეუძლიათ საყვარელ ადამიანს და სამშობლოს შორის...
საზარელი ყველაფერი რაც მსხვერპლად ადამიანის სიცოცხლეს მოითხოვს...მე არ მინდა ლურჯი ზღვით და საუცხოო ბუნებით სიამოვნება ამის ფასად... არც ისტორიული ტაძრები მიღირს ვინმეს სიცოცხლედ...არც საკუთარი სახლი.
მძულს ომი და ხალხი, ვისთვისაც ომი პრობლემის მოგვარების ყველაზე სწრაფი და შედეგიანი საშუალებაა...
მჯერ(ოდ)ა რომ ამ სამყაროს შექმის მიზეზი რაღაც უფრო კეთილშობილური იყო...
მჯერ(ოდ)ა რომ ამ სამყაროს შექმის მიზეზი რაღაც უფრო კეთილშობილური იყო...
